Ding 19, vervolg

Ik heb het dus toch maar gedaan, ik was niet van plan lid te worden van facebook. Maar toen ik me in wilde loggen via de 23 dingen site, kwam ik op de facebook van Chuck (echtgenoot,red.)terecht. Nu woont zijn familie (en ook vrienden) natuurlijk in Amerika en veel familieleden en vrienden zijn ook lid van facebook. Nu zag ik tot mijn verbazing dat de (echte)vrienden die we hier in Nederland hebben (en ook lid zijn van facebook), via Chuck,s facebooksite, "vrienden" geworden zijn van MIJN familie. Ze kennen ze misschien wel of hebben van elkaar gehoord, maar intussen hebben ze toch meer contact met elkaar dan dat ik met hen heb. Dus ik vond echt dat ik er een beetje buiten stond. Ook hebben verschillende mensen al gevraagd; wordt nu eens lid van facebook, dan kunnen we wat beter contact houden op deze lange afstand. En nu voor de "dingen", heb ik het gedaan. Ik vind het nog wel leuk ook, want binnen vier minuten accepteerde een vroegere collega me al als "vriend". Het grote nadeel vind ik toch, zoals ik er nu naar kijk, dat ik niet iedereen als vriend hoef en daarmee maak je volgens mij geen vrienden. Dus je krijgt uitnodigingen, of je nodigt iemand uit. Als er dan dus niet geaccepteerd wordt, weet ik genoeg en hij of zij ook. Ik moet nog kijken hoe dat gaat.
Of het voor de bibliotheek handig is, ongetwijfeld. Maar dan vast voor mensen die een jaar of vijf of misschien wel tien op mij vooruit lopen. Dat zijn er genoeg, echter, er zijn ook nog genoeg die achter mij aan komen. En als ik zo rond kijk in onze bibliotheek naar de klanten, zitten er nog genoeg "latertjes" bij. Dus ik ben me bewust van het digitaliseringsproces waarin we ons bevinden en ik ben blij dat ik wat handvatten aangereikt heb gekregen om onze klanten hier ook in thuis te laten worden. Of dat ik in ieder geval weet wat er gaande is op dit gebied op dit moment.